Picknick ritje

Datum rit: 05-08-2012
Vooroprijder(s): Joke en Willy Heurkens
Aantal deelnemers: –
Gereden afstand: –
Bijzonderheden:

Zwemmers hebben het maar gemakkelijk. Het wedstrijdbad heeft altijd dezelfde temperatuur, ergens rond de 19 graden, en de kleding is een wielerbroek, zonder zeemleer in de bilnaad, die vrij strak alle uitstekende delen plet om het doorklieven van het water beter te laten verlopen. Uitstekende delen remmen nu eenmaal de boel af. Hoewel dat met zo’n lage temperatuur ook wel zal meevallen. Mannen weten dat. Toch? Ook bij de atletiek is een kort broekje en een hemdshirtje goed genoeg tot min zeven graden. Geloof me maar als ik zeg dat je na acht kilometer hardlopen alles voelt behalve de temperatuur. Natuurlijk staat, terwijl ik zit te typen, de tvzender op de olympische spelen en zie je al die tenues voorbijkomen. Voor motorrijders is de vraag: Wat trek ik aan?, pas te beantwoorden als hij of zij op buienradar heeft gekeken en daarna een blik naar buiten werpt om te bepalen of er een waterdicht winterpak aangetrokken moet worden of een wind en zweet doorlatend zomertenue. Zelf heb ik de foute keuze gemaakt door mijn waterdichte winterjas aan te trekken. Het werd namelijk een prachtige zomerse dag. Onderweg hoop je dan even dat er een plensbui naar beneden dondert waar de honden geen brood van lusten maar dat duurt maar kort want om op die manier je gelijk te halen is wel erg egoïstisch. Met meer dan twintig motoren gingen we op pad en verdomt als het niet waar is we kwamen ook weer allemaal weer terug. Hoewel opa Frans van de Schoot zijn kleinzoon halfweg ingeruild had voor een kleindochter. Althans, dat hoop ik want anders haalt hij binnenkort alle kranten. Ook komt bij zo’n rit een van de voordelen van een Golddinges bovendrijven, te weten, de enorme koffers die veel voer en andere meuk kunnen herbergen. Complete gaarkeukens en snackbars kwamen op de picknickplek tevoorschijn waar menige voedsel bank jaloers op zou zijn. Onderweg naar deze picknickplek zagen we een wielerploeg langs de kant van de weg zitten die duidelijk ook de verkeerde kledingkeuze had gemaakt want als je met dertig kilometer per uur onderuit schuift gaat er veel behang van de elleboog en knieën af, Dat denk ik althans, want er zat er een met een flacon wat vloeistof op de voorgenoemde scharnieren te spuiten en ik mag aannemen dat dit geen naaimachineolie was om ze te smeren. Ook schijnen we op de heenweg, een stukje, langzaam te hebben gereden omdat er een enorme hond langs d, kant los liep. Dat zeggen de meegereden vrouwen want de mannen hadden meer oog voor de bazin dan voor het dier. Zelf zou ik 00 niet weten wat voor soort het was. De hond bedoel ik dan. Bij d, eerste koffiestop, langs de A73 in Cuijk, liep de temperatuur al hoog op en werd menig kledingstuk verwijderd. Sommige mannelijke deelnemers gingen daarna graag, met de toen toch redelijk schaars, geklede dames op de foto en vergaten recht ir de lens te kijken. Wellicht komen ze op de website en kan de neutrale kijker zijn of haar oordeel hierover vormen. Zal geen namen noemen. Dat kan ik sowieso niet want daar ben ik slecht i evenals onze notulist die bij de volgende vergadering verwacht dat iedereen voor de rondvraag zichzelf bekend maakt om verwarring te voorkomen. Maar goed, hij staat dus ook op zo’n foto. Voor wie niet weet of je al over de Duitse grens bent gegaan en dus de snelheid omhoog kan, even deze tip. De putdeksels bij de oosterburen zijn rond van vorm en liggen gemiddeld zo’n vier centimeter onder het wegdek. Bij ons ligger die dingen er twee centimeter boven dus het is niet gek dat er de motorrijles afgeraden wordt over wit en over putdeksel te rijden. Ook is de opleiding architectuur niet de moeilijkste in Duitsland want er staan ontiegelijk lelijke_ huisjes net over de grens. Aangekomen op de picknickplek in een dorpje waar ik de naam nu niet even van kan noemen, maar het was vlak bij Kevela, stond er warempel een partij voedsel en, bij de meeste, wel bek~nd volk te wachten. Die hadden een heuse brunchtoestand schragen ingericht. Eyecacher, zoals dat genoemd wordt tegenwoordig, was een immense dampende pan met rookworst (lees kookworst)

gesponsord door onze eigen Jos van Rosmalen (Kookworst). Dit alles verzorgd door Cathy van Rosmalen en Lenie Elbrink. Als ik zeg rookworst dan bedoel ik geen bierbommetjes maar Hemajoekels. Toen iedereen een, bol, wit broodje met, da, bovenuit stekend, een veertien centimeter grote Hemaworst stond te verorberen moest ik plotseling aan een film denken die een keer op een zaterdagavond al zappend tegenkwam en waar ( een groepje mensen met dergelijke worsten in de weer was. Geloof dat de film door het astmafonds gesponsord was want er kwam nogal wat gehijg en ook geblaas aan te pas. De film had oe geen ondertiteling en de deelnemers geen tekst maar dat kan 0 niet als je in ademnood bent. Kan ik me vaag herinneren. De naam van de film was iets van: Doris doet er dertien in een doos of dozijn of zoiets. Weet niet meer precies. Even heb ik de verzadigde, vertrekkende stoet opgehouden en moesten we zoeken naar mijn verdwenen oordopje maar gelukkig kwam deze snel tevoorschijn. “Oordopjes?” zie ik iemand denken. Ja, oordopjes, die gebruik ik en nee, niet omdat Hënriette, mijn vrouw, achterop zit en ik in alle rust wil rondknorren maar gewoon tegen het windgeruis. Dus. Op de terugweg kwamen we in Boerendonk, die naam heb ik wel onthouden, zo ongeveer alle tractors van Nederland en omgeving tegen. Dan zeggen ze dat motorrijders herrie maken. Kolere, wat een roet en lawaai kwam er uit die krengen. Voorafgegaan door een vriendelijk zwaaiende motoragent trok de hele stoet stinkende en rokende mechanische ezels en werkpaarden door het Boerendonkse landschap. Hoezo, milieuvervuiling, waarschijnlijk waren ze op weg naar de : “Hoe lelijk is jouw tractor?”, conventie. Ze hadden wel dezelfde haute couture als de Stamrijders want gehuld in een zwart t-shirt met ook witte letters zaten ze trots te wezen op de bok of zitting of hoe zo’n bestuurdersplek ook mag heten. Bij de meeste hadden toen de bilspieren het al opgegeven en was het overgrote deel van de groep blij om weer terug te zijn op Oss grondgebied. Na koffie en waterijs in het clubgebouw werd de rit afgesloten. Hier is duidelijk veel voorbereiding aan vooraf gegaan. Iedereen die hier verantwoordelijk voor was bedankt namens alle deelnemers het was een prima happening. Ik ga geen namen noemen want dan loop ik de kans iemand over te slaan.

Piet Huibers